Dit rapport voert een verkenning uit naar de toepassing van flexibele nettarieven voor het netbeheer. Wordt het net efficienter gebruikt en zijn besparingen mogelijk als afnemers hun netgebruik zouden aanpassen? Zouden netverzwaringen dan kunnen worden uitgespaard.
De specifieke scope van deze studie is dat de netbeheerder via de nettarieven afnemers zal prikkelen om hun netgebruik aan te passen op de beschikbaarheid van transportcapaciteit. Vanuit de nettarieven worden prikkels gegeven waarop afnemers reageren. Deze prikkels kunnen zowel ontstaan door het geven van een beloning (in het rapport wordt dit de ‘bonusbenadering’ genoemd) als door het rekenen van hogere tarieven wanneer de transportcapaciteit beperkt is (die in dit rapport de ‘malusbenadering’ genoemd). Het kenmerk van flexibele nettarieven is dat de netbeheerder financiële prikkels geeft (via de nettarieven) maar daarbij geen directe invloed heeft op de respons van de netgebruikers. Afhankelijk van de hoogte van de prikkel (en de prijselasticiteit van de afnemers) zullen afnemers hun netgebruik aanpassen. Daarmee verschillen flexibele nettarieven van de inkoop van flexibiliteitsdiensten door de netbeheerder. In dit laatste geval heeft de netbeheerder een overeenkomst met specifieke afnemers voor aanpassing van hun netbelasting op een signaal van de netbeheerder. Op het moment van afroep heeft de netbeheerder (vanwege deze bilaterale overeenkomst) meer zekerheid over de respons van de afnemers. Flexibiliteitsdiensten vallen buiten de scope van deze studie, evenals de inzet van bijvoorbeeld dynamische leveringstarieven. De focus is enkel op de inzet van flexibele nettarieven door de netbeheerder, zonder mogelijkheid het netgebruik van de afnemers zelf te sturen.